تبادل لینک
هوشمند
برای
تبادل لینک
ابتدا ما را با
عنوان دیوونگی
های فسقل
دوکتورکوچولوم
|
| |
| وب : | |
| پیام : | |
| 2+2=: | |
| (Refresh) | |
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
بازدید دیروز : 8
بازدید هفته : 20
بازدید ماه : 65
بازدید کل : 12046
تعداد مطالب : 69
تعداد نظرات : 264
تعداد آنلاین : 1
شقایق گفت با خنده ؛ نه تب دارم ، نه بیمارم
اگر سرخم چنان آتش ، حدیث دیگری دارم
گلی بودم به صحرایی ، نه با این رنگ و زیبایی
نبودم آن زمان هرگز ، نشان عشق و شیدایی
یکی از روزهایی ، که زمین تب دار و سوزان بود
و صحرا در عطش می سوخت ، تمام غنچه ها تشنه
و من بی تاب و خشکیده ، تنم در آتشی می سوخت
ز ره آمد یکی خسته ، به پایش خار بنشسته
و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود
ز آنچه زیر لب می گفت : شنیدم ، سخت شیدا بود
نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش
افتاده بود ، اما طبیبان گفته بودندش
اگر یک شاخه گل آرد ، ازآن نوعی که من بودم
بگیرند ریشه اش را ، بسوزانند
شود مرهم برای دلبرش ، آندم شفا یابد
چنانچه با خودش می گفت ، بسی کوه و بیابان را
بسی صحرای سوزان را ، به دنبال گلش بوده
و یک دم هم نیاسوده ، که افتاد چشم او ناگه به روی من
بدون لحظه ای تردید ، شتابان شد به سوی من
به آسانی مرا با ریشه از خاکم جدا کرد و
به ره افتاد و او می رفت ، و من در دست او بودم
و او هرلحظه سر را رو به بالاها
شکر می کرد ، پس از چندی
هوا چون کوره آتش ، زمین می سوخت
و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت
به لب هایی که تاول داشت گفت : چه باید کرد؟
در این صحرا که آبی نیست
به جانم ، هیچ تابی نیست
اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من
برای دلبرم ، هرگز دوایی نیست
واز این گل که جایی نیست ، خودش هم تشنه بود اما
نمی فهمید حالش را ، چنان می رفت و
من در دست او بودم ، و حالا من تمام هست او بودم
دلم می سوخت ، اما راه پایان کو ؟
نه حتی آب ، نسیمی در بیابان کو ؟
و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت
که ناگه روی زانوهای خود خم شد ، دگر از صبر او کم شد
دلش لبریز ماتم شد ، کمی اندیشه کرد ، آنگه
مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت
نشست و سینه را با سنگ خارایی
زهم بشکافت ، زهم بشکافت
اما ! آه صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد
زمین و آسمان را پشت و رو می کرد
و هر چیزی که هرجا بود ، با غم رو به رو می کرد
نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب ، خونش را
به من می داد و بر لب های او فریاد
بمان ای گل ، که تو تاج سرم هستی
دوای دلبرم هستی ، بمان ای گل
و من ماندم نشان عشق و شیدایی
و با این رنگ و زیبایی
و نام من شقایق شد
گل همیشه عاشق شد
برچسب‌ها: شعر,
سلام.این شعرو گذاشتم ولی یادم رفت بگم که اینو خودم نوشتم.از این به بعد باز هم از شعرام میذارم مثل وب قبلیم.
«شقایق»
شاید آن حرف فریدون،که گفت:
«بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم»
هوسی بیش نبود
شاید آن قلب پر از درد،که زخمی ست درآن
پر تشویش نبود
اندر آن ظلمت شب
شاید از جانب دوست
هدیه اگر می دادند
جام من زهرنبود
همدمم مار نبود
هدیه ام نیش نبود
شاید آن غنچه ی سرخی که نشسته لب حوض
جوری که در آن قصه بگفتند،نیست
شاید او سرخ نیست
شاید آن تیغه ی کوچک به تنش،خار نیست
شاید آن غنچه ی کوچک که نشسته لب حوض
غنچه ای بیش نیست
شاید آن سحر که از غصه نجاتت دادند
وندر آن ظلمت شب،اب حیاتت دادند
تونمی فهمیدی
که درآن ظلمت شب
اب تو الوده
کوششت بیهوده
و دلت اشوب است
تو نمی فهمیدی
که در آن تاریکی
روشنایی خوب است
شاید آن عشق پر از شور ونشاطی که نظامی
از آن دم می زد
عشق مابین دل خسرو وشیرین،نبود
شاید آن شور ونشاط
مال آن دوره ی پیشین نبود
شاید آن حس قشنگ
شاید آن عشق،دگر
خوب وشیرین نبود
شاید ای یار عزیز
آن همه دغدغه ها،کشمکش وشادی ها
وان همه مستی از مِی،غم وبی تابی ها
راست نبود
گرچه زیبا بُود و پاک،ولی
آن همه عشق،دگر عشق نبود
پاک نبود
بی کم وکاست،نبود
بشنو ای یار عزیز
شاعری گر بزند
حرفی از جانب حق
مطمئن باش که او سهراب است
چه شقایق باشی
چه گل میخک ویاس
بشنو ای یار عزیز
زندگی
اجبار است.
برچسب‌ها: دل نوشته ها,
